بینایی: با ورود نور به چشم‌های ماه پیام‌هایی به مغز ارسال می‌شود و مغز به ما می‌گوید چه دیده‌ایم. در تاریکی، مردمک چشم بزرگتر می‌شود تا نور بیشتری وارد چشم شود و ما بهتر ببینیم.

بویایی: اگرچه بوها قابل مشاهده نیستند، اما با ورود به بینی و رسیدن به قسمت عقب بینی، اعصاب بینی پیام‌هایی به مغز ارسال می‌کند و مغز به ما می‌گوید، چه بویی است. از آنجا که حس بویایی به چشایی کمک می‌کند. اگر بینی ما گرفته شود و نتوانیمخوب بوها را تشخیص دهیم، کار چشیدن هم برایمان سخت می‌شود.

چشایی: روی زبان ما هزاران برجستگی کوچک وجود دارد که درونشان عصب‌هایی قرار دارند. این اعصاب وقتی چیزی می‌خوریم، پیام‌هایی به مغز ارسال می‌کنند و ما مزه‌ها را تشخیص می‌دهیم. هر مزه توسط قسمتی از زبان تشخیص داده می‌شود. مزه شیرین توسط بخش جلوی زبان، مزه‌ی شور توسط قسمتهای کناری و مزه تلخ بیشتر توسط قسمت عقبی زبان حس می‌شود.

شنوایی: صداها ارتعاشاتی هستند که باعث لرزش پرده‌ی گوش می‌شوند. این لرزش به نوبت ۳ قطعه استخوان گوش را می‌لرزاند. یک عصب این پیام‌ها را به مغز می‌رساند و ما صدا را می‌شنویم.

لامسه: اعصابی که درست در زیر پوست قرار دارند، به ما کمک می‌کنند تا گرما، سرما، درد، نرمی، زبری و تیزی را حس کنیم. وقتی چیزی را لمس می‌کنیم، این عصب‌ها پیام‌هایی را به مغز ارسال می‌کنند. از آنجایی که عصب‌های نوک انگشتان ما بیشتر است، با نوک انگشتان بهتر اشیا را حس می‌کنیم.

علی کرامتی ۱۱ ساله از تهران