پرکاس یک نشریه ادبی – هنری است که در منتخبی از کافه‌های تهران به صورت رایگان در اختیار کافه‌روها قرار می‌گیرد. این نشریه توسط سیدعلی میرمحمدی، کیارش وفایی، سحر کریمی‌مهر، عباس امیدی و امیر کریم‌نژاد منتشر می‌شود و تمام هزینه‌های آن هم از جیب بچه‌های پرکاس تامین می‌شود. گویا بروبچه‌های پرکاس یک سالی مجله‌شان را منتشر نمی‌کردند و حالا انتشار دور جدیدشان را با یادنامه گل‌آقا شروع کردند. میرمحمدی درباره دلایل این انتخاب در سرمقاله پرکاس می‌نویسد: تو بهترین بهانه‌ای برای شکستن سکوت یکساله پرکاس، همانگونه که بهترین بهانه بودی برای تولد لبخند روی صورت عبوس زندگی...هیچگاه با حب و بغض چیزی ننوشتی و حسرت به دلم ماند انسانی از تو برنجد...طنز تو در اوج رندی و نیش دار بودن، نجیب و عفیف بود. وقتی بی‌دلیل ترمز قطار را کشیدی، همه مات و مبهوت نگاهت کردند! با این خیال که روزی از این راز، پرده برمی‌داری ولی افسوس که اجل مهلتت نداد و تو خنده‌ای شدی بر لب لاهوتیان!... کاش بودی ...کاش! نه به این دلیل که سوبسید موسسه را درست کنی، نه به این دلیل که فضای امروز را به نقد بکشی، به این جهت که بودنت برایم آرزو نباشد.
در این شماره پرکاس یادداشتهایی می‌خوانید از دوستان و همکاران گل‌آقا از جمله: علی دهباشی، رویا صدر، گیتی صفرزاده، علی زراندوز، نگار مفید، و اسماعیل امینی. گفتگویی هم با هادی حیدری درباره گل‌آقا و طنز گل‌آقایی در صفحه‌های آخر پرکاس چاپ شده که خواندنش به فونت ریزش می‌ارزد. بخش‌های دیگر شماره ششم پرکاس عبارتند از:  یادداشتهای گل‌آقا، سرمقاله آخرین شماره هفته‌نامه و دوهفته‌نامه گل‌آقا (به قلم گل‌آقا و گلنسا) و نمونه‌هایی از دوکلمه‌حرف‌حسابهای چاپ شده در روزنامه اطلاعات دهه 60.

مرتبط:
بفرمایید اینجاطنز عزیز، آن گوشه بد است/ رویا صدر